Ups and downs

Het is nu ondertussen al 9 maand geleden dat ik gescheiden ben. Blijf het een gek woord vinden...gescheiden. Klinkt zo zielig ergens. En blijft zo aan je plakken vind ik. Alsof je ineens tot een andere categorie behoort, de alleenstaande moeder, de risicogroep, vrouw! alleen! moeder! de categorie waar je in elke studie sowieso aan het kortste eind trekt.

Ik zou liegen als er geen momenten zijn dat het voelt alsof ik effectief aan het kortste eind trek. De momenten dat ik probeer mijn administratie op orde te krijgen, de afspraken inplan voor dokters en orthodontisten, de vuinisbakken buitenzet, probeer gezond eten op tafel te zetten, scheidsrechter speel bij de zoveelste ruzie, valiezen inpak, alleen met de kinderen op stap ben, een nieuwe playstation probeer te installeren, toetsen teken, nachtmerries sus, gootstenen ontstop, luizen behandel, met kerstbomen zeul, pasfoto's zoek, was en plas zonder pauze, ontdek dat ik blijkbaar add blue moest tanken, oudercontacten regel, maanden langer zijn dan mijn rekening mij wil doen geloven, franse woordjes ondervraag, droogkasten probeer te repareren, de btw op tijd betaal, verloren handschoenen en mutsen zoek, fietsbanden oppomp, nagels knip, parkeerkaarten regel, tranen droog, werkmannen regel om klussen te komen doen, paswoorden reset, babysit regel, reizen boek, wasmanden naar boven en beneden sleur, mijn kinderen op tijd in bed probeer te krijgen, geblokkeerde gsm's weer aan de praat moet krijgen, schermtijd onder controle probeer te houden, identiteitskaarten regel, kerstmarkten op school probeer bij te wonen om 15u in de namiddag, cadeautjes regel voor verjaardagsfeestjes, kousen bij elkaar zoek, theetjes maak voor verkouden kinders, planten water geef, belastingdocumenten zoek, gaten in nieuwe jassen repareer, de frigo vul, verhaaltjes voorlees, ...Niets wat je niet ook moest doen als je met twee was. Het grote verschil...je moet het nu alleen doen. Geen gedeelde taken, geen gedelegeer meer, geen verwachtingen dat iemand anders het gaat doen, want ja, er is niemand anders meer. Of toch niet in de week dat ik de kinderen heb. 

En er zijn momenten dat de tranen achter mijn ogen prikken, en dan meestal 's avonds, na een lange werkdag, wanneer je alle kinderen welterusten hebt gewenst en zelf je donsdeken over je heen trekt. Maar ik wil toch zeker de nadruk leggen op de momenten dat ik mij ongelooflijk dankbaar en trots en krachtig voel. Emoties die ik nu 10 keer zo sterk ervaar als vroeger toen alles nog zoveel vanzelfsprekender was.  Het besef dat ik dankbaar moet zijn dat ik in goede gezondheid verkeer en dat ik de kracht kan vinden om mij hierdoor te slaan, het feit dat ik een fantastisch netwerk heb van mensen die mij onvoorwaardelijk steunen, het feit dat mijn kinderen ongelooflijk veerkrachtig en positief zijn en dit als mama een ongelooflijk cadeau is om dat te mogen voelen. Het feit dat niets nog vanzelfsprekend is en ik hierdoor zoveel intenser leef en mama ben. Het feit dat ik voel en er heilig van overtuigd ben dat wij hier allemaal zoveel sterken gaan uitkomen.

Hoe dat het gaat met mij? Awel eigenlijk best goed :-)