Loslaten, een woord waar je te pas en onpas mee rond de oren wordt geslagen. Let it go, relax, hé het is ok. Al deze woorden benoemen eigenlijk hetzelfde. Het feit is dat het gaat over de lat wat lager leggen en vertrouwen hebben of het nu in je kinderen is, de toekomst of de wereld.
Nu moet ik eerlijk bekennen dat als er één ding is dat ik in mijn bumpy traject als moeder geleerd heb (omg ik ben al 12! jaar moeder) is het wel loslaten. Meer zelf, ik durf het voor mijzelf misschien wel het sleutelwoord zien van 'mijn mama zijn'.
Ik herinner mij nog bij de geboorte van Kato, ik was toen 22 jaar, facebook bestond nog niet, mobiel internet was nog heel ver van ons bed show, geen van mijn vriendinnen was bezig met kinderen krijgen en ik wist van toeten noch blazen. Dat ik er een hele voormiddag over had gedaan om Kato haar eerste badje te geven en dat ik aan het sukkelen was om de maxi cosy geïnstalleerd te krijgen in de auto met een papieren gebruiksaanwijzing in één hand en een brullende kleine in de andere. But we survived. En laat dat nu de story of my life zijn.
Er kwam een tweede baby, ik had al iets meer zelfvertrouwen en nog een goed jaar later zat ik met 4 kinderen onder de 2,5 jaar. De toeren die ik toen moest uithalen om mijn leven een beetje georganiseerd te krijgen...Naar de dokter gaan met 4 kleine kinderen...ik verzeker je dat je dat niet doet voor een paar snottebellen en wat koorts...maar hé...een paar dagen later waren ze er vanzelf doorgekomen. En weer merkte ik dat als je soms dingen loslaat ze vanzelf goed komen.
Of die keer dat ik enkele jaren terug ineens onverwacht weg moest en ik geen babysit vond voor die paar uurtjes en ik de kinderen noodgedwongen even alleen thuis liet en merkte dat ze dat perfect gedaan hadden. Of dat we met 7 op vakantie gingen in huisjes voor 5 of 6 personen en we dan gewoon een opblaasbare matras extra meenamen en dat dit dan ook perfect lukte.
Maar ook het feit dat als kinderen eens naar school vertrekken zonder zwemzak, drinkbus of tienuurtje dit hooguit ambetant is maar geen groot probleem. Meer zelf de kans is groter dat ze er volgende keer aan zullen denken. Of die keer dat ze helemaal zelf een appel snijden met een scherp mes, of dat ze alleen naar de winkel gaan om een last minute cadeautje voor een verjaardagsfeestje te kopen en terug thuis stonden zonder cadeau omdat ze de centen verloren waren of die keer dat ze hun sleutel waren vergeten en dat ze je een berichtje sturen dat ze in de bibliotheek gingen wachten tot ik thuis was...
Zo zijn er nog tientallen voorbeelden waar loslaten, vertrouwen en een portie geluk samenkomen. Want natuurlijk kan er altijd iets gebeuren, alleen...die zekerheid heb je nooit. En dat aanvaarden geeft ergens rust en ruimte om te genieten van het groeiproces van je kinderen.
Geen idee hoe wij, ten huize mamavanvijf, onze kinderen zouden moeten grootbrengen als we niet hadden leren loslaten en we de fouten/misverstanden of ongelukjes die er gebeuren niet als een leermoment zouden zien voor onszelf en onze kroost. Het vertrouwen en de vrijheid die wij onze kinderen geven, geeft hen ook de ruimte om te vallen en weer op te staan en hun zelfvertrouwen te laten groeien. Misschien wel het mooiste cadeau dat we hen kunnen geven... of dat proberen we toch.
