zaterdag 2 december 2017

Hoe ik heb leren loslaten



Loslaten, een woord waar je te pas en onpas mee rond de oren wordt geslagen. Let it go, relax, hé het is ok. Al deze woorden benoemen eigenlijk hetzelfde. Het feit is dat het gaat over de lat wat lager leggen en vertrouwen hebben of het nu in je kinderen is, de toekomst of de wereld.

Nu moet ik eerlijk bekennen dat als er één ding is dat ik in mijn bumpy traject als moeder geleerd heb (omg ik ben al 12! jaar moeder) is het wel loslaten. Meer zelf, ik durf het voor mijzelf misschien wel het sleutelwoord zien van 'mijn mama zijn'.

Ik herinner mij nog bij de geboorte van Kato, ik was toen 22 jaar, facebook bestond nog niet, mobiel internet was nog heel ver van ons bed show, geen van mijn vriendinnen was bezig met kinderen krijgen en ik wist van toeten noch blazen. Dat ik er een hele voormiddag over had gedaan om Kato haar eerste badje te geven en dat ik aan het sukkelen was om de maxi cosy geïnstalleerd te krijgen in de auto met een papieren gebruiksaanwijzing in één hand en een brullende kleine in de andere. But we survived. En laat dat nu de story of my life zijn.

Er kwam een tweede baby, ik had al iets meer zelfvertrouwen en nog een goed jaar later zat ik met 4 kinderen onder de 2,5 jaar. De toeren die ik toen moest uithalen om mijn leven een beetje georganiseerd te krijgen...Naar de dokter gaan met 4 kleine kinderen...ik verzeker je dat je dat niet doet voor een paar snottebellen en wat koorts...maar hé...een paar dagen later waren ze er vanzelf doorgekomen. En weer merkte ik dat als je soms dingen loslaat ze vanzelf goed komen.

Of die keer dat ik enkele jaren terug ineens onverwacht weg moest en ik geen babysit vond voor die paar uurtjes en ik de kinderen noodgedwongen even alleen thuis liet en merkte dat ze dat perfect gedaan hadden. Of dat we met 7 op vakantie gingen in huisjes voor 5 of 6 personen en we dan gewoon een opblaasbare matras extra meenamen en dat dit dan ook perfect lukte.

Maar ook het feit dat als kinderen eens naar school vertrekken zonder zwemzak, drinkbus of tienuurtje dit hooguit ambetant is maar geen groot probleem. Meer zelf de kans is groter dat ze er volgende keer aan zullen denken. Of die keer dat ze helemaal zelf een appel snijden met een scherp mes, of dat ze alleen naar de winkel gaan om een last minute cadeautje voor een verjaardagsfeestje te kopen en terug thuis stonden zonder cadeau omdat ze de centen verloren waren of die keer dat ze hun sleutel waren vergeten en dat ze je een berichtje sturen dat ze in de bibliotheek gingen wachten tot ik thuis was... 

Zo zijn er nog tientallen voorbeelden waar loslaten, vertrouwen en een portie geluk samenkomen. Want natuurlijk kan er altijd iets gebeuren, alleen...die zekerheid heb je nooit. En dat aanvaarden geeft ergens rust en ruimte om te genieten van het groeiproces van je kinderen.

Geen idee hoe wij, ten huize mamavanvijf,  onze kinderen zouden moeten grootbrengen als we niet hadden leren loslaten en we de fouten/misverstanden of ongelukjes die er gebeuren niet als een leermoment zouden zien voor onszelf en onze kroost. Het vertrouwen en de vrijheid die wij onze kinderen geven, geeft hen ook de ruimte om te vallen en weer op te staan en hun zelfvertrouwen te laten groeien. Misschien wel het mooiste cadeau dat we hen kunnen geven... of dat proberen we toch.


8 opmerkingen:

  1. Ik heb het ook geleerd, bij nummer drie laat ik al veel beter los dan bij nummer een. Uiteindelijk leren ze daar zelf ook meer van. Al zie ik nog wel op tegen de komende tijd dat de oudste nét weer dat stapje verder gaat dan dat wij ouders gewend zijn, uitgaan, buitenland...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik wou dat ik zo kon relativeren! Dan nam ik meteen een derde :))))

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Fijn! Wij hielpen afgelopen zomer tappen op Gitannekesfoor (denk: 5000 bezoekers)en lieten de meisjes daar los, weliswaar met afspraken, gedurende vier uur. Fier dat ze waren, en wij achteraf nog meer. Gewoon omdat ze helemaal zichzelf waren, zich voorbeeldig gedroegen (voor een keertje) en we het allemaal overleefden!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Super! Hier proberen we ook steeds meer los te laten. Sinds dit schooljaar blijven de oudste (11 jaar) en de 2 jongsten (8 jaar en bijna 4 jaar) elke week een half uurtje met hun 3 thuis als ik hun zus naar de turnles breng. De eerste keer superspannend. Maar het gaat elke keer goed én ze kunnen me bellen in geval van nood. Als ik op woensdag en donderdag de oudste naar haar dansles breng, mag de ene dag de zus van 9 en de andere dag de broer van 8 even alleen thuis blijven. En zo leren we allemaal telkens wat bij. Heel herkenbaar ook wat je schrijft over dat je met 4 jonge kinderen niet voor wat snot en een beetje koorts meteen naar de dokter rent. Een groot verschil soms met mijn zus die er maar eentje heeft...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heel mooi geschreven, en ik ben het volmondig me je eens dat loslaten het sleutelwoord is in mama zijn! Ook voor mij absoluut van toepassing.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mooi beschreven want eigenlijk moet je van vlak na de geboorte leren loslaten.En elke dag is er wel iets waarbij je op een bepaalde manier moet leren en aanvaarden.Weet je ik ben soms zo jaloers als ik andere mensen met meer dan 1 kind bezig zie hun leven te leiden en langs de andere kant denk ik dan OMG ik zou dat nooit niet willen(kunnen) ook al lijkt het me meestal zo mooi.
    Hier bij mij zal ik voor de rest van mijn leven de bezorgde moeder blijven de moeder van een nu reeds 20 jarige kerel van 2 meter die altijd 4 jaar zal blijven.Ik moest op zijn 8 jarige leeftijd loslaten waar andere moeders dit doen op 18 jaar .Ik moest (omdat ik er zelf niet meer in slaagde) de opvoeding overlaten aan de goeie zorg van de opvoeders in een mpi.geloof me dit kan tellen hoor als moeder.Het was de moeilijkste manier van loslaten die er voor mij bestond maar langs de andere kant ook de beste (achteraf gezien).
    Nu nog niet meer elke dag maar nog heel vaak denk ik had ik het ergens beter of anders kunnen doen.Nog heel vaak zoek ik een manier om mijn groot kind los te laten maar ik kan en eigenlijk wil ik het niet.

    BeantwoordenVerwijderen